MZKS Łużyce Lubań - strona nieoficjalna

Historia klubu

 

Klub Sportowy "Łużyce" Lubań

Data powstania: 13.11.1945 r.

Poprzednie nazwy klubu:
KS Omtur Lubań 1946-1949
Związkowiec Lubań 1949-1952
KS Społem Lubań 1952-1955
Sparta Lubań 1955-1958
Łużyce Lubań 1958 - 2010
Łużyce - Bazalt Lubań 2010 - 2011
Łużyce Lubań od 2011
Klub Sportowy Łużyce Lubań - od 19.12.2013 r.
Największe osiągnięcia:
9 miejsce w II lidze (sezon 1956/1957)
Puchar Polski na szczeblu okręgu jeleniogórskiego w sezonie 2001/2002.

Barwy klubu: niebiesko-żółto-czerwone.

Klub sportowy "Łużyce" początki swej działalności datuje od roku 1945 jako KS "Omtur". Od początku swego istnienia natrafił na wielkie trudności, mała ilość doświadczonych działaczy, brak sprzętu, zniszczone boiska - oto przeszkody które należało pokonać w pierwszym okresie.

Po roku istnienia klub zmuszony został z braku funduszów do wycofania się z rozgrywek i chwilowego zaprzestania działalności. Dopiero w roku następnym (1947) z inicjatywy grupy zapalonych sportowców powołany zostaje na nowo do życia. Organizatorami tymi byli: Mieczysław Mrzygłód - sędzia piłkarski, Roman Kaczyński - pierwszy prezes, Świerczewski - dyrektor banku, Danel - dyrektor gazowni, Stefan Mrówczyński - inicjator, wiceprezes oraz wieloletni działacz sportowy w Lubaniu a w późniejszych latach w Zgorzelcu. Pierwsza powstaje i rozwija się sekcja piłki nożnej, która w roku 1947-48 zostaje zaliczona do klasy C podokręgu w Jeleniej Górze. Młody klub po ciężkich bojach zdobywa I miejsce i wchodzi do finału o tytuł moralnego mistrza klasy C Dolnego Śląska.  W roku 1948-49 przychodzi następny sukces - zdobycie mistrzostwa klasy B podokręgu, a po rozgrywkach między mistrzami wszystkich Podokręgów Dolnego Śląska awans do klasy A. Tak w ciągu dwóch lat klub awansuje z klasy C do klasy A !!!

W roku 1949 w wyniku reorganizacji sportu w kraju klub lubański przystąpił do pionu "Związkowca" i przejął jego nazwę. Rozgrywał w tym czasie liczne spotkania towarzyskie i odnosił zwycięstwa nad silnymi przeciwnikami, jak WUŻ Wrocław, późniejsze Ogniwo a obecnie Ślęza - 6:1; Omptur Jelenia Góra, późniejszy Związkowiec, następnie Budowlani i obecnie Karkonosze - 7:4, Burza Wrocław - 6:1, Elektrownia Wrocław (mistrz klasy B) - 12:0 oraz zwyciężył w międzynarodowym spotkaniu czeski klub SK Hostinne - 5:1. Sukcesy te klub pod wodzą trenera - obywatela Francji, który był pierwszym  szkoleniowcem zawdzięczał licznym sponsorom, jak m.in. panu Karczewskiemu (właścicielowi sklepu mięsnego), panu Keppelowi (właścicielowi sklepu), państwa Kaniewskim (właścicielom sklepu tekstylnego), panu Leszczyńskiemu (właścicielowi restauracji "Pod Jeleniem"), panu Gozdkowi (użytkownikowi restauracji i basenu) i wielu innym. Jak więc widzimy sponsorzy już w tamtych latach przyczyniali się do sukcesów sportowych i nie jest to wymysł ostatnich lat jak niektórzy sądzą.
W pierwszych latach powstania klubu występowali w nim zawodnicy: Adam Gabryś, Bolesław Majer, Czesław Majer, Jerzy i Ryszard Milewscy, Władysław Kitek, Józef Pietraszek, Stanisław Chmura, Karol Czech, Stanisław Szafraniec, Mieczysław Mrzygłód, Tadeusz Talk, K. Mieszka (Rosjanin), Wrześniowski, Kazimierz Kurdziel, jego brat, Kupczenko oraz trzech Niemców.

W 1950 roku "Związkowiec" został zaliczony do drugiej klasy A wraz z takimi drużynami jak: Pafawag Wrocław, Górnik Kowary, Związkowiec Wrocław, Włókniarz Bielawa, Związkowiec Jelenia Góra, Spójnia Kłodzko, Gwardia Jelenia Góra, Włókniarz Wałbrzych i Związkowiec Ząbkowice. Na mecze dojeżdżano pociągami jak było to możliwe lub samochodami ciężarowymi, często odkrytymi.

W 1952 roku przemianowano klasę A na wojewódzką, Związkowiec zmienił nazwę na Koło Sportowe Spójnia przy PSS Lubań. Zespół ten w decydującym meczu o mistrzostwo Dolnego Śląska przegrał na wyjeździe z OWKS Wrocław (obecnie Śląsk) 0:1, w rewanżu po kapitalnym golu strzelonym przez Jerzego Milewskiego (na fot.) z woleja zza 16 metrów wygrał u siebie 1:0, ale w decydującym meczu przegrał w Legnicy aż 1:5. Wrocław walczył wtedy o 2 ligę a Spójnia została wicemistrzem Dolnego Śląska co i tak było wielkim osiągnięciem klubu. Zespół tworzyli wtedy: Józef Czernek, Ryszard Milewski, Bolesław Surowiecki, Konstanty Bonazzo, Bolesław Majer, Stanisław Szafraniec, Jerzy Milewski, Karol Czech, Janik, Antoni Wrotek oraz Kowalski.

W 1953 roku utworzono ligę Międzywojewódzką (III liga). Wchodziły tam zespoły województwa Wrocławskiego i Opolskiego. Spójnia zajęła wtedy 8 miejsce. Jednak w 1954 roku nasi piłkarze zdecydowanie wygrali rozgrywki i przystąpili wraz z drużynami: Kolejarza Leszno, Spójnią Warszawa i Włókniarzem Krosno do walki o 2-gą ligę. Walkę wtedy przegrali w dodatkowym meczu ze Spójnią Warszawa, ponieważ obie drużyny osiągnęły tą samą liczbę punktów.

W 1955 roku swoją grupę III ligi ponownie wygrali piłkarze lubańscy, ale nie Spójnia lecz Sparta, którą to nazwę przyjęto w 1955 roku. Tym razem rywalami w eliminacjach o wejście do 2-giej ligi na sezon 1956 (rozgrywki odbywały się systemem wiosna-jesień) byli piłkarze Gedanii Gdańsk, Baury Chodaków i LZS Podlesianki Podlesie. W decydującym meczu rozegranym na boisku w Lubaniu Sparta pokonała Podlesiankę 4:1 i awansowała do 2-giej ligi obok zespołów Warty Poznań i Stali Mielec. Mecz ten oglądało w Lubaniu około 12 tysięcy ludzi niemal z całego Dolnego Śląska !!! Pierwszą bramkę w 28 minucie strzelił Spodzieja a ostatnią Pabis w 78 minucie. Trenerem zespołu był wtedy nieżyjący już Edward Metzger.  Awans ten wywalczyli: Wacław Magierski, Leon Czogała, Bolesław Surowiecki, Leon Palemba, Rainhold Guzy, Zbigniew Zawko, Zygfryd Pabis, Antoni Wrotek, Edward Nalewajko, Rufin Dubiel, Ryszard Spodzieja, Janusz Romaniecki oraz Jerzy Ociesa. - Po meczu kibice nieśli nas na rękach do restauracji - wspomina Jerzy Milewski, którego udało się nam spotkać jesienią bierzącego roku (2005). - Za wywalczenie awansu dostaliśmy zegarki oraz trochę materiału, z którego mogliśmy uszyć sobie ubranie - dodał.
Kilku zawodników z tej drużyny już nigdy nie zobaczy meczów piłkarskich. Są nimi: Bolesław Surowiecki, Zygfryd Pabis, Leon Polemba, długoletni wiceprezes Stefan Mrówczyński, długoletni oddany działacz klubu i OZPN'u Tadeusz Ostrowski, czy twórca tej drużyny trener Edward Metzger.
W pierwszym sezonie gry w II lidze, która liczyła 14 zespołów nasza drużyna zajęła 9 miejsce w tabeli odnosząc 10 zwycięstw, 4 mecze zremisowała i 12 przegrała, zdobywając 24 punkty, strzelając 30 bramek i tracąc 38. Najwyższą wygraną Sparta zanotowała w meczu z Górnikiem Wałbrzych w stosunku 5:0, a najwyższą przegraną z AKS Chorzów również 5:0 i to na swoim boisku.
U siebie przegrała jeszcze jeden mecz z Cracovią w stosunku 0:1. Zespół w II lidze został wzmocniony przez bramkarza Ludwika Konarskiego z Jeleniej Góry oraz Dziukiewicza z Górnego Śląska. Bramki w 1956 roku strzelili: Rufin - 7, Pabis i Spodzieja - po 6, Dziukiewicz, Nalewajko i Wratek - po 3, Ociesa - 1 oraz jedna bramka samobójcza.

W 1957 roku II ligę powiększono do 24 drużyn w dwóch grupach: północnej i południowej. Nasza drużyna znalazła się w grupie północnej, m.in. z takimi zespołami jak: Polonia Bydgoszcz, Śląsk Wrocław, Zawisza Bydgoszcz, Chrobry Szczecin, Marymont Warszawa, Polonia Gdańsk. W drugim sezonie w drugiej lidze nastąpił kryzys finansowy klubu. Odbiło się to na wynikach zespołu. Odszedł w tym czasie trener Metzger. Obowiązki po nim przejął Jan Ciszewski. Pomimo roszad personalnych w składzie zespół grał słabo.

W całych rozgrywkach wygrał tylko 3 mecze, zremisował 9 i przegrał 10 zdobywając 15 punktów, strzelając przeciwnikom 22 bramki i tracąc 31. Wygrane zanotował na swoim boisku z następującymi zespołami: Śląskiem Wrocław - 3:1, Zawiszą Bydgoszcz - 1:0 oraz Marymontem Warszawa 3:0. 22 bramki dla naszego zespołu zdobyli: Spodzieja - 6, Rufin i Nalewajko - po 4, Milewski, Pabis - po 2, Nocoń, Ociesa i Palemba - po 1. Zespół nasz na koniec sezonu zajął 11 (przedostatnie) miejsce w tabeli i wraz z Bzurą Chodaków (12 miejsce) opuścił szeregi II-ej i spadając do III-ej ligi.

Do II-ej ligi pomimo, że minęło ponad 40 lat od tego wydarzenia już nigdy nie powrócił. Większość zawodników pierwszego zespołu opuściła Lubań przenosząc się do innych klubów, takich jak: Unia Tarnów, do której przeszli Dubiel, Spodzieja, Guzy, Palemba. Wywalczyli tam II ligę, w której grali jeszcze przez kilka lat. Do Pogoni Szczecin przeszedł Ludwik Konarski, w której z powodzeniem występował w I lidze jako pierwszy bramkarz przez szereg lat. Zawko natomiast przeniósł się do Unii Gorzów, która również występowała w II lidze. Ociesa natomiast przeniósł się do Górnika Wałbrzych.

Po spadku z II ligi Sparta połączyła się z wojskowym klubem Gwardia i w ten sposób powstał zespół o nazwie Łużyce, który dotrwał do dnia dzisiejszego jako kontynuator wspaniałych drużyn okresu powojennego, tj. Omtura, Związkowca, Spójni oraz Sparty.  Aktualna nazwa klubu od 2011 r. Międzyzakładowy Klub Sportowy "Łużyce" Lubań.

Wiosną 2012 r. po pięcioletniej przerwie Klub awansował do IV ligi dolnośląskiej. Awans wywalczył Selekcjoner  Waldemar Wolraiter wraz z drużną w następującym składzie: Łukasz Janczyk, Grzegorz Majchrzak, Sebastian Andruchów, Tomasz Czuchryta, Paweł Modzelewski, Grzegorz Lużyński, Paweł Jakimowicz, Damian Bojdziński, Maciej Burzyński, Tomasz Łotecki, Grzegorz Malinowski, Grzegorz Skwara, Marek Majka, Łukasz Kusiak, Krzysztof Mazur, Łukasz Misiurek, Marcin Fereniec, Przemysław Sorokulski.
Jesień 2012 r. Po rezygnacji Waldemara Wolreitera z funkcji selekcjonera, drużynę obejmuje były wychowanek i zawodnik Klubu Grzegorz Juszczyk.
19.12.2013 r. Zmieniono nazwę Klubu na Klub Sportowy "Łużyce" Lubań, od 09.01.2014 r. funkcję trenera pierwszej drużyny objął Rafał Wichowski.